Afscheid van mijn bureaubaan

Zolderkamerbaan

In deze thuiswerktijd staat ons advocatenkantoor in Amsterdam grotendeels leeg. Onze kantoorbaan vervullen wij nu niet vanuit ons kantoorpand, maar onze woonkamer, zolder of slaapkamer. We verrichten ineens een zolderkamerbaan. Afgezien van praktische ongemakken kan ons werk ogenschijnlijk gewoon doorgaan. Ogenschijnlijk.

Door de zolderkamerbaan komt bovendrijven waarom we letselschadeadvocaat zijn geworden. Natuurlijk omdat wij willen dat slachtoffers van beroepsziekten en medische fouten recht wordt gedaan. Maar ook – en misschien wel bovenal – kiezen we voor ons vak en kantoor vanwege de cliënten voor wie we dat mogen doen (te veel om op te noemen!) én de collega’s met wie we de klus mogen klaren (zoals mijn collega Marjo!).

Bureaubaan

We dachten aan het begin van het jaar een bureaubaan te hebben; die hebben we nu echt. Wij zijn aan ons bureau gekluisterd. We gaan de voordeur niet meer uit voor ons werk, en niemand komt bij ons aan de keukentafel een keukentafelgesprek voeren. Vanaf de zolder wordt duidelijk wat bellen en Skypen echt is: een slap aftreksel van de werkelijkheid.

Als in deze tijd dan ook ergens over wordt geklaagd, dan is dat het gebrek aan echte ontmoetingen met onze collega’s en cliënten. Overleggen met collega’s via Teams geeft minder energie dan als je elkaar ziet. En hoe neem je na jarenlang contact afscheid van een cliënt over de telefoon?

Je weet pas wat je mist, als het er niet is...

Mensenwerk

Over afscheid gesproken: afscheid nemen van cliënten lukt mij maar met mate. Door de band die ik met een cliënt opbouw tijdens het jarenlang samenwerken, blijft iemand in de achtergrond van mijn gedachten altijd aanwezig. Ik denk nog regelmatig aan de cliënte die een mooie tuin wilde laten maken van haar smartengeld: is dat écht gebeurd? Of aan het asbestslachtoffer: hoe gaat het met zijn familie? Als ik langs een Amsterdams museum loop, denk ik aan de cliënt die daar werkt.

Doordat het echte contact in deze periode verwatert, wordt mij duidelijk dat ik geen bureaubaan heb die ik vervul voor mensen, maar dat ik mensenwerk verricht vanachter mijn bureau. Ik neem vandaag dan ook afscheid van mijn bureaubaan – een hondenbaan, dat blijkt.

Ik heb een prachtig vak, écht mensenwerk.

Amsterdam, 11 juni 2020

Heeft u vragen over dit blog, dan kunt u contact opnemen met de auteur, Christa Wijnakker.