Don

Op 29 januari 2024 overleed Donald R. Dinan, een van mijn Grote Helden. In de zomer van 1996 kreeg ik, als net afgestudeerde rechtenstudent, de kans een tijd te werken bij O'Connor & Hannan in Washington D.C. Don (ook wel DRD) was mijn begeleider.

Don werkte hard en deed dat vooral op wat onorthodoxe tijdstippen. Dat zal te maken hebben gehad met de omstandigheid dat de nodige tijd werd uitgetrokken voor zijn grote passie: honkbal, de Baltimore Orioles in het bijzonder. Met enige regelmaat plukte Don mij vanachter mijn bureau vandaan en reden we in zijn groene Corvette van D.C. naar Baltimore voor de thuiswedstrijd van 13:05 uur. Als de werkdag er voor de meesten opzat, kwamen wij terug op kantoor.

Don deelde graag. Hij nam met enige regelmaat alle medewerkers inclusief partners, kinderen en vrienden mee naar de Orioles. Voor het vervoer regelde Don touringcars, voor het diner hotdogs.

Plannen was niet het grootste talent van Don. Dat leidde weleens tot problemen. Zo kwam Don op een ochtend mijn kamer binnen met het verzoek een sprintje te trekken naar Georgetown University en zijn studenten voor de duur van het hoorcollege bezig te houden omdat hij een andere verplichting had. Dat was niet mijn meest ontspannen publieke optreden.

Juridisch-inhoudelijk was Don sterk; hij schreef regelmatig adviezen voor de Democratische partij. Op zijn vakgebied was er volgens vriend en vijand geen betere litigator. Ik denk dat Dons grootste talent zag op de omgang met mensen, niet als aangeleerde vaardigheid, maar omdat Don échte interesse had in de mensen voor en met wie hij werkte.

Als mentor is Don voor mij van onschatbare waarde geweest. Zonder Don was ik geen advocaat geworden. Zonder Don zou ik geen fascinatie hebben gehad voor de eigenaardigheden van het Amerikaanse rechtssysteem. Zonder Don zou ik niet bezeten zijn geweest van de Orioles. Zonder Don had ik misschien niet elke zaak met nieuwsgierigheid en oog voor de betrokkenen kunnen bekijken.

Go Don.