Lang leve de verschillen!

Waarom het werk als letselschadeadvocaat nooit saai is

Het werkzame leven als letselschadeadvocaat is nooit saai, maar betekent een reis langs een bonte verzameling van mensen, woningen en plaatsen in Nederland (en daarbuiten). Als student al sprak de niche van personenschade mij aan, want anders dan bij veel andere rechtsgebieden kan letselschade nou juist iedereen overkomen. Het is een verticale dwarsdoorsnede van onze maatschappij: jong en oud, arm en rijk, laagopgeleid en hoogopgeleid én met elke culturele en religieuze achtergrond die denkbaar is. Zo zit je de ene dag tegenover een extraverte CEO van een groot bedrijf met de mooiste maatpakken aan, maar die een weerwoord van een wederpartij niet gewend is. En de andere dag tref je een jongen van het platteland die als geen ander weet van aanpakken, maar wars is van juridische teksten en papierwerk. Mailt de ene dag een man met grote zorgen, want zijn kind heeft letsel opgelopen, maar in voor mij moeilijk te begrijpen taal vanwege een taalbarrière. En bel je even later met een praatgrage dame uit de Jordaan met zeeën van tijd bij wie het glas altijd halfvol is (zowel letterlijk als figuurlijk). Het zijn allemaal andere mensen, met ieder zijn eigen karakter en verhaal, die vragen om een persoonlijke aanpak. Het heeft geen zin om standaardbrieven met juridische vaktaal te sturen; ons werk is echt maatwerk en gebaseerd op wederzijds vertrouwen en respect.

Al die mensen in verschillende soorten en maten geven het werk kleur en een extra dimensie. En dikwijls sluit je een werkdag af met een ervaring rijker en een grote glimlach toe. Dat geldt te meer voor de huisbezoeken die je als letselschadeadvocaat aflegt. Meestal vindt een eerste intakegesprek met een cliënt plaats bij ons op kantoor (of in een ziekenhuis of revalidatiecentrum). Als een zaak eenmaal loopt, is het heel gebruikelijk dat vervolgens een huisbezoek plaatsvindt. Daarbij bezoek ik als belangenbehartiger de cliënt in zijn/haar eigen woning waarbij ook vaak een vertegenwoordiger van de verzekeraar aansluit.

Het is een hele eer om op zo’n persoonlijke plek van iemand te worden uitgenodigd en meestal voel ik me heel erg welkom. Zo werd ik eens door een cliënt opgewacht die zijn zondagse pak had aangetrokken, mij zeer gastvrij ontving en een heel buffet met lekkernijen had klaargezet. Met een excuus dat je net hebt ontbeten, kun je dan natuurlijk niet komen aanzetten. En gewapend met doggy bags zat ik even later in de trein, voor het geval ik op de terugreis nog een hongerklop zou krijgen. Grappig was ook die keer dat de schaderegelaar van de verzekeraar en ik vriendelijk werden verzocht om onze schoenen bij de voordeur te laten staan en om onze voeten in de klaargezette sloffen te steken. Toen de schaderegelaar aan de beurt was, bleken alleen enorme pluizige, maar vooral knaloranje, Garfield-sloffen overgebleven te zijn. Het zorgde niet alleen voor warme voeten, maar vooral ook voor de nodige hilariteit bij het bezoek. Net als die keer dat de schaderegelaar en ik samen werden verzocht plaats te nemen op de ietwat klein uitgevallen bank die vooral in beslag genomen werd door een nogal groot uitgevallen konijnenhok waarin een Vlaamse reus zetelde. En soms ontmoet je niet alleen de cliënt zelf, maar ook diens kinderen die voor een lang gesprek natuurlijk veel te ongeduldig zijn. Terwijl ik bij een bezoek eens driftig aantekeningen maakte van ons gesprek, werden ondertussen mijn schoenveters aan elkaar vast geknoopt, zodat ik even later als een Houten Klaas van mijn stoel opstond en verder strompelde. En een andere keer vertelde een kindje dat door een hond gebeten was mij apetrots dat ze bij haar therapie denkbeeldige stukjes worst had mogen hakken van een hond en zich nu veel beter voelde. Het zijn grappige anekdotes waarachter vaak serieuze en heftige verhalen van mensen schuilgaan.

De brede schakering aan mensen leert mij niet alleen te zien dat verschillen tussen mensen mooi, verrijkend en soms gewoon grappig zijn. Ze laten mij inzien dat er veel manieren zijn om met elkaar te communiceren en elkaar te kunnen begrijpen. En het doet mij vooral de ogen openen dat mensen op hun best zijn als ze zichzelf kunnen zijn.

Heeft u vragen over dit blog, dan kunt u contact opnemen met de auteur, Irene Timmermans.